HELLO PAPUCHI! (Deel I)

–"Hallo, papaWat een verrassing, hè? Je vraagt je waarschijnlijk af wie ik ben... Laat dat maar, schatje. Het enige wat je in gedachten moet houden is dat als ik je vang Ik ga je leegzuigen...Je zult niet geloven hoe ik je ga neuken, kleine jongen; ik word al helemaal nat als ik alleen al tegen je praat...ahhh....Wel, ik moet gaan. Maar ga je klaarmaken voor de beste neukbeurt van je leven, liefje...Dag, tot gauw."
Nadat hij dit had gehoord, gemoduleerd door de meest sensuele vrouwenstem die je je maar kunt voorstellen, bleef Gregorio in gedachten verzonken, verstijfd, met de telefoonbuis in zijn linkerhand geklemd tot 25 seconden nadat zijn gesprekspartner de communicatie had verbroken. Hij werd uit zijn stomme verdoving gehaald door de toonloze stem van zijn sectiechef.
"Ik heb je al duizend keer gezegd dat je hier geen privégesprekken mag voeren of ontvangen!" bulderde zijn baas, namens het import-exportbedrijf waar Gregorio al meer dan twee decennia werkte. Hij was nu 50 jaar oud, maar nog steeds te single naar zijn smaak, chronisch astmatisch, zeer bijziend, chronisch te zwaar, met een slechte smaak en een slechte adem, nogal kaal en uitgesproken lelijk.
Natuurlijk was de rest van de dag niet zoals gewoonlijk voor hem. Terwijl hij facturen en overboekingen afhandelde in het groezelige kantoor waar hij met negen andere ellendelingen opeengepropt zat, pijnigde Gregorio zijn hersenen over het telefoontje dat hij zojuist ontvangen had. Want nog nooit in zijn leven had een vrouw zo tegen hem gesproken; zelfs niet de goedkoopste en meest behoeftige van die zielige prostituees die hij maar vier of vijf keer per jaar bezocht, bij gebrek aan iets anders.
Toen het die dag 20.00 uur was, net als alle andere dagen behalve het vreemde telefoontje, nam Gregorio mechanisch afscheid van zijn metgezellen en ging de straat op. Voordat hij voet op de stoep zette, keek hij in alle richtingen. Het gebruikelijke. Dezelfde dingen en gezichten als elke middag. Niets bijzonders, maar op de een of andere manier was het allemaal anders voor Gregorio. Terwijl hij zich een weg terug naar zijn flat baande, herzag hij mentaal elk van de woorden die die seksdruppelende stem hem naar het hoofd had geslingerd, zonder hem ook maar de geringste kans te geven om te reageren. Zijn spreekwoordelijke gebrek aan verbeeldingskracht weerhield hem ervan de mogelijkheid te overwegen dat het mysterieuze telefoontje een grap was van een van zijn weinige vrienden, dus hij kon zijn verbazing niet helemaal van zich afschudden.
Zo stak hij, zijn hoofd in alle richtingen draaiend, de twaalf straten over die zijn werkplek scheidden van de onbeduidende flat met twee kamers (eerder anderhalve kamer) waar hij woonde, zijn enige bezit van enig belang na 30 jaar werken.

Na een eenlettergrepige begroeting van de portier van het gebouw, ging hij door de ingang de lift in. Hij bereikte de vijfde verdieping en voordat hij de lift helemaal uitging, gluurde hij naar buiten, om er zeker van te zijn dat er niemand in de afgebladderde gang was. Die was er trouwens niet. Met een belachelijk sprongetje verliet hij de lift en sloot de deur met de grootste zorg, alsof hij bang was dat de geile vrouw aan de telefoon hem zou ontdekken.
Hij naderde zijn flat en probeerde elk detail van zijn omgeving in zich op te nemen. Er was niets vreemds: dezelfde geur van muf eten, dezelfde vochtige vlekken op de muren, dezelfde vuile tegels als altijd, en die sfeer van verlatenheid die typisch is voor een armoedig oud gebouw vol mensen die leven in plaats van duren.
Hij bereikte zijn deur, stak de sleutel erin en draaide hem heel langzaam om. Na wat hem een eeuwigheid leek, durfde hij naar binnen te gaan. Niets ongewoons, zag hij toen hij het licht aandeed in de woon-eetkamer die aan de kleine keuken grensde en die het meest representatieve deel van het kleine appartement vormde. Met een zucht van verlichting deed hij zijn versleten stropdas af, knoopte zijn kraag los en gooide het eeuwige jasje van een ondefinieerbare kleur, dat lang geleden misschien marineblauw was geweest, weg. Nadat hij in een kleine leunstoel was neergezakt, besefte hij dat hij niet kon stoppen met aan dat telefoontje te denken, en vooral niet kon stoppen met het horen van die stem in zijn hoofd, die de katterigste late-night radio-omroeper waardig was.
Minuten gingen voorbij en hij kalmeerde langzaam, terwijl hij dacht dat het een vergissing was. Dat niemand ooit zo tegen hem gesproken had en dat ook nooit zou doen. Een pijnlijke vergissing van een vurige minnaar, en niet meer dan dat. Maar het rinkelen van de telefoon haalde hem uit zijn gedachten. Opnieuw overstuur nam hij de hoorn op en nam op met een bijna onhoorbare "Hallo", alleen om dezelfde wellustige stem te horen die hem op kantoor overstuur had gemaakt:
"Papirrín...gelukkig heb ik je gevonden. Ik wilde je nog een keer zeggen dat ik brand van verlangen naar jou. Ik zweer dat als we elkaar eindelijk ontmoeten, je niet zult geloven wat ik in bed met je ga doen, mijn veulen. Ik ga je van boven tot onder pijpen, ik ga je de adem benemen, je gaat zien hoe een hitsige wilde vrouw is, mijn liefste. Het is maar goed dat het niet lang meer duurt, want ik kan niet wachten om je tussen mijn benen te hebben, grote man. Einde van de communicatie, en hernieuwde verbazing van Gregorio, die met trillende hand het slangetje van zijn oor wegtrok en het slecht ophing. Hij slaagde er zelfs niet in om zichzelf vragen te stellen; met dit tweede gesprek werden de mogelijkheden om fouten te maken bijna tot het punt van verdwijning gereduceerd.
Het duurde meer dan een uur voordat hij kon stoppen met het mentaal herhalen van die verontrustende woorden, overeind kon gaan zitten en naar de keuken kon lopen om de papperige stoofpot van de vorige avond weer op te warmen. Dat, en een minimaal broodje van twijfelachtige inhoud tussen de middag (plus wat koffie 's ochtends) was alles wat hij die dag zou eten. Het menu verschilde niet veel van honderden andere dagen in zijn arme leven, maar vandaag leek het allemaal heel anders. Hij schrokte het snel naar binnen, vergezeld van een paar glazen goedkope wijn, en nadat hij de afwas in de gootsteen had gegooid, liep hij naar de kleine badkamer. Na de nodige hygiënische routines ontdeed hij zich van de weinige kleren die hij nog aan had en ging op het bed liggen.

(WORDT VERVOLGD...)