Lo de Hansen, een mythische bar in Palermo waar een tango verboden was

Restaurant Hansenwas de beroemdste uitgaansgelegenheid in Buenos Aires van het laatste decennium van de 19e eeuw tot 1903. Het was een referentiepunt voor de optredens van een hele generatie muzikanten en de beste tangodansers van die tijd gingen er naartoe. Het was gelegen in het hart van het Tres de Febrero Park, in de wijk Palermo, met de ingang aan de Sarmiento Avenue tussen de treinsporen en de Vieytes Avenue.

Dit waren openbare gronden en daar had de gemeente Buenos Aires in 1869 een prachtig prieel gebouwd dat een restaurant huisvestte op de gronden die aan Juan Manuel de Rosas hadden toebehoord, met het idee om het aan particulieren te verhuren. Het heette "Restorán Palermo" en het ontwerp was een kopie van dat van de grote openluchtrestaurants die in die tijd in Europa in de mode waren.
Dit restaurant werd met wisselend succes geëxploiteerd door verschillende concessiehouders, tot 1875, toen de in Hamburg geboren Duitser Johan Hansen ten tonele verscheen, die als nieuwe concessiehouder een nieuw stempel op het restaurant drukte, zodat vanaf dat moment niemand meer over het Palermo Restaurant sprak, maar er naar verwees als "Palermo Restaurant".Over Hansen"
De realiteit is dat "over Hansen"Het was niet alleen een restaurant: met een luxe die nog nooit eerder in een restaurant was vertoond, was het een mengeling van "weelderig bordeel en Tangomekka", naast een restaurant. Een niet erg heilige voorloper van de "cabarets" die daarna de nachten van Buenos Aires verlichtten.

Het was een ontmoetingsplaats voor "bacanes" en "malandras", voor "patoteros" en "malandras", voor "patoteros" en "gente de avería". Van dansers en "cafishios", die zich schaamteloos mengden met vertegenwoordigers van de snobistische aristocratie, die dolgelukkig waren met die opwindende avonden in "Lo de Hansen". Want daar konden ze tango goed zien dansen, daar konden ze luisteren naar de beste "typische" orkesten van die tijd, genieten van het zeer aangename gezelschap van mooie "coperas" die hen het gevoel gaven dat ze waren wat ze nooit konden zijn en, al was het maar voor één nacht, een triest en saai leven konden vergeten.

Maar het kwam erop neer dat er actie was. Want vuistgevechten of messengevechten waren aan de orde van de dag en kwamen vaak voor. De uitdagingen, de vuile blikken, het "uitknijpen" van een onwetende man die het waagde om de "mina" van de pardo Bazán ten dans te vragen, of het gevecht tussen vrouwen die dezelfde man wilden, waren het kruid van die opwindende avonden, die een heterogeen publiek aantrokken dat de capaciteit van de zaal vulde, wetende dat het mogelijk was om weg te blijven uit die wereld en dat men, terwijl men lekkere tango's danste, kon genieten van uitstekende drankjes en een eersteklas gastronomische service.

"Lo de Hansen" werd modieus en de beroemdste figuren uit de showbusiness, kunst, muziek en politiek gingen erheen. De beroemdste tango-orkesten uit de geschiedenis van onze populaire muziek speelden er, evenals de beste zangers en songwriters. Er danste "el Cachafaz" en zelfs enkele Argentijnse presidenten waagden zich aan "cortes" op de dansvloer. In die jaren was er geen illustere bezoeker die niet in de verleiding kwam om te weten te komen waar in de meest wereldse salons van Europa over gesproken werd. Op een avond kwam de grote Italiaanse sopraan Adelina Patti op bezoek, die het land niet wilde verlaten zonder een paar uur door te brengen in die authentieke sfeer waar een van de eerste milonga's werd geboren.

Na de dood van Hansen, in 1892, had het verschillende eigenaren, de eerste was Enrique Lamarque, totdat de concessie eind 1903 aan een andere immigrant werd verleend: dit keer was het de Lombard Anselmo R. Tarana. Vanaf dat moment veranderde "Lo de Hansen" zijn naam in "Restaurante Recreo Palermo. Antiguo Hansen" of ook "El café Tarana".
Tarana had vijf auto's waarin klanten gratis van en naar huis werden gebracht (als u drinkt, moet u niet rijden).
De vraag of de tango wel of niet gedanst werd in "Lo de Hansen" is nogal controversieel.

Félix Lima schrijft in een artikel in het tijdschrift "Caras y Caretas": "Sifons, glazen, flessen en stoelen werden vaak opgeblazen. Soms schoten en steekpartijen. Meer dan één taita ging naar de andere wereld vanaf het podium van de Hansen op een rechtstreekse reis, 'senza tocare' naar het ziekenhuis". ... "Het was verboden om te dansen, maar aan de achterkant van het huis van de Hansen, in de buurt van de rotondes, werden leuke tangueábase, slaperige tango's, naar binnen gesmokkeld. ... " 'La Morocha', de tango van Saborido, werd beurtelings gespeeld, het was op het hoogtepunt van zijn populariteit. Het nachtorkest was een bezetting. Pas' de bandoneón. De blaasbalg had zich nog niet in het openbaar laten horen. De tango's van Bassi en Villoldo - El Incendio en El Choclo - gingen open. Unión Cívica', de beste tango van de componist Santa Cruz, was ook in de mode...". We hebben het hier over de gouden eeuw van de Hansen, van 1903 tot 1908.

Alfredo Taullard beschrijft het in zijn boek "Nuestro Antiguo Buenos Aires" (Peuser, 1927) als volgt: "De Hansen zag eruit als een Andalusische snackbar en een Duitse brouwerij. Vanaf een paar straten verder, om middernacht, kon de locatie ontdekt worden door de lichtlijnen van de lantaarns van de wagens en de gekleurde lantaarns die de rotondes verlichtten. In deze tuinhuisjes werd gedineerd, te midden van gelach en farandole, en op de grote binnenplaats dronken de patroons onder een bladerdak van blauwe regen en geurige kamperfoelies. Het orkest speelde milonga's, polka's en walsen.

Aan de andere kant zegt de "cajetilla" Adolfo Bioy (vader) in "Antes del 900 (Relatos)" "... daar werd tango gedanst, voordat deze dans in de mode kwam in de salons van de stad, daar gingen we van tijd tot tijd heen om onze kwaliteiten van schedels uit te voeren, met het risico op incidenten met de malevos die in dat hol zwermden".

Leonardo Benarós zegt dat Roberto Firpo vroeger zei: "Ik speelde in 1908 bij Hansen. Sommige mensen zeggen dat de mensen dansten. Dat is een leugen. Er werd gespeeld om gehoord te worden, hoewel misschien de één of de ander wat rondjes draaide in een verborgen tuinhuisje", maar hij zegt ook dat hij op 16 december 1961 Felipe Amadeo Lastra interviewde, een oude fokker van criollo paarden, al een tachtigjarige, die er met klem op wees dat "ze bij Hansen niet dansten. Waar gingen ze dan heen om te dansen, tussen de bomen?

Miguel Ángel Scenna vertelt dat Lastra zei dat "Hansen's overdag en tot elf uur 's avonds een rustig restaurant was, maar dat na die tijd de nachtbrakers begonnen te komen. Als het regende, was er geen Hansen's. Op de binnenplaats stonden ontelbare marmeren tafels met een rechthoekige vorm en een ijzeren onderstel, zodat ze vrij zwaar waren en moeilijk te verplaatsen. Er omheen stonden tuinhuisjes met groen geschilderde hekjes. Op het eerder genoemde tijdstip begonnen de parochianen in koetsen te arriveren, en zodra ze uitstapten werden ze omringd door politieagenten in uniform en een groot aantal rechercheurs, anders zou de plek elke avond in een veld van Agramante zijn veranderd. De menigte bestond uit "compadritos" en "gaviones". Er waren ook "brave kinderen" en een paar winkeliers met het elan van feestvierders, evenals veeboeren die een beetje vakantie namen. We hebben Jorge Newbery daar nooit gezien; hij was een sportman. Er werd daar niet gedanst. Het was verboden, zoals in alle openbare gelegenheden.

Ongelooflijk maar echt

De beroemde componist Ángel Villoldo, maker van hits zoals "La morocha" en de muziek voor "El choclo", gaf "El Esquinazo" zijn première in de Hansen. Elke avond als dit stuk werd gespeeld, klapte het publiek mee op het ritme. Het enthousiasme groeide en het applaus werd vergezeld door een licht getik op de tafels. Daarna stampten ze met hun voeten op de vloer. Het publiek verhoogde de temperatuur met deze milonga en vroeg om toegiften: het werd zeven keer gespeeld op dezelfde avond. Het ritmische gestamp dat gepaard ging met de "duivelse tango", zoals Pintín Castellanos, Uruguayaans pianist en componist, het omschreef, groeide zodanig dat glazen, kopjes en zelfs stoelen door de zaal vlogen. Tarana, moe van zoveel schade, liet een bord ophangen met de tekst: "De uitvoering van de tango El esquinazo is ten strengste verboden. Voorzichtigheid is hierbij geboden".

In 1908 werd de zaak overgedragen aan het bedrijf Payot en Giardino, die het tot 1912 beheerden, hetzelfde jaar als het burgemeesterschap van Joaquín S de Anchorena, toen het café werd gesloten en gesloopt. En zo eindigde "Hansen's" en daarmee een tijdperk en een manier van leven die nooit meer terug zullen komen.

In 1937 presenteerde de tangocomponist en filmregisseur Manuel Romero de film "Los muchachos de antes no usaban gomina", met de onvergetelijke acteur Florencio Parravicini (als Ponce), waarin de scènes zich grotendeels afspelen in "Lo de Hansen". Hij componeerde ook de tango "Tiempos Viejos", met muziek van Francisco Canaro (1926), die zegt:

Weet je nog, broer, de blonde Mireya
dat ik de knappe Rivera bij Hansen's heb verwijderd?
Op een nacht pleegde ik bijna zelfmoord voor haar,
en vandaag is ze een arme, haveloze bedelares...!
Weet je nog, broer, hoe mooi ze was?
Er werd een rad gevormd om haar te zien dansen!
Als ik haar zo oud op straat zie,
Ik wend mijn gezicht af en begin te huilen...

Het is niet duidelijk of de blonde Mireya heeft bestaan, maar er bestaat geen twijfel over dat zij de vrouwen belichaamde die naar de Hansen's gingen om mannen te ontmoeten, helemaal opgedoft en met dure juwelen.
Het "chupping-house" van Palermo, zoals de journalist Félix Lima het omschreef, begeleidde de aanvankelijke groei van het Tres de Febrero-park als recreatieplek voor de porteños en werd een mijlpaal in de geschiedenis van Buenos Aires.

Compilatie van teksten en afbeeldingen: El arcón de la historia; La Nación; ultimatanda.it; Historia del tango; cafecontado.com; acciontv.com.ar