Ελληνικά όργια - Πώς διασκέδαζαν οι Αρχαίοι Έλληνες

Το Ελληνικά όργια είναι γνωστές στην κλασική κουλτούρα και στη σημερινή λαϊκή αργκό ως μια ομαδική σεξουαλική πρακτική, όπου στόχος είναι η επίτευξη της έκστασης της ηδονής. Στην ελληνική εποχή, τον 5ο αιώνα π.Χ., οι πολίτες όλων των κοινωνικών τάξεων ασκούσαν μια τελετή προς τιμήν του ελληνικού θεού Διονύσου, ο οποίος ήταν ο κυρίαρχος του κρασιού και της γονιμότητας.

Αυτές οι τελετές προς τιμήν τους συνοδεύονταν από χορούς, τραγούδια που παρέπεμπαν στο σεξ, παραισθησιογόνες ουσίες και φυσικά κρασί. Το Ελληνικά όργια Οι διονυσιακές γιορτές αποτελούσαν ένα οπτικό θέαμα αναστολής. Στην αρχή, συμμετείχαν μόνο γυναίκες, από την υψηλή κοινωνία μέχρι τις κυρίες επί των τιμών- ονομάζονταν hetairas ή αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως VIP συνοδοί.

Στην αρχαία Ελλάδα δημιουργήθηκε ο όρος "όργιο"- λέγεται ότι ήταν οι πρώτοι που απολάμβαναν τις απολαύσεις σε ομάδες. Ήταν στην Ελλάδα που οι σαρκικές πράξεις ήταν ανεξέλεγκτες και έφτασαν σε μια πρωτόγονη κατάσταση της ανθρωπότητας- μέσω της θυσίας ζώων, του χορού και των οργασμών.

Διόνυσος ο Θεός από τον οποίο ξεκίνησαν όλα

Ο Διόνυσος είναι ένας παράξενος και διφορούμενος θεός, τον γνωρίζουμε κυρίως ως τον εφευρέτη του κρασιού, αλλά ο σκοπός του είναι πιο βαθύς, όπως η εκδήλωση του εαυτού του μέσω της έκστασης και της προφητείας. Χρησιμοποιεί διάφορες ονοματολογίες, όπως ο Βάκχος και ο Απελευθερωτής- είναι επίσης ο θεός του θεάτρου, καθώς ανέκαθεν συνδεόταν με μάσκες.

Από τους Έλληνες στους Ρωμαίους - Όργια με άλλο όνομα

Το Ελληνικά όργια ήταν ένα είδος απελευθέρωσης από κάθε τι γήινο, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας από όλους τους νόμους και τις προκαταλήψεις, σε σημείο που το ομόφυλο σεξ ήταν απολύτως φυσιολογικό.

Τα όργια ήταν τόσο διαδεδομένα (αν και γίνονταν μόνο δύο φορές το χρόνο), ώστε η δημοτικότητά τους εξαπλώθηκε στη γειτονική πόλη της Ρώμης, όπου, έχοντας τους δικούς τους θεούς και έθιμα, μετονομάστηκαν σε Bacchanal.

Αν και οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες είχαν συγκρούσεις και πολέμους σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, και αυτά αποδεικνύονται σε πολλά γραπτά- σίγουρα μοιράζονταν πολλές από τις ίδιες προτιμήσεις για τις κοσμικές απολαύσεις και τις Bacchanal ήταν η επίδειξη.

Βάκχος ο Ρωμαίος θεός του κρασιού

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ελληνικό μυθολογικό αντίγραφο του Διονύσου, ο Βάκχος, ήταν η θεότητα του κρασιού στην αρχαία Ρώμη- και προς τιμήν του ένα bacchanal ή αυτό που ξέρουμε ως όργιο. Το όνομα προέρχεται από αυτόν και σε αυτόν δόθηκε η γιορτή ως προσφορά, όπου υπήρχε χορός, αχαλίνωτο σεξ και κατανάλωση κρασιού μέχρι που το σώμα δεν μπορούσε να αντέξει άλλο.

Ο Βάκχος, όπως και ο Διόνυσος, τιμούνταν τη νύχτα- αν και η διαφορά ήταν ότι στην Ελλάδα το έθιμο ξεκίνησε σε ξέφωτα δασών, σε απομονωμένα μέρη όπου μπορούσαν να παρευρίσκονται μόνο γυναίκες- ο Βάκχος, ωστόσο, λατρευόταν σε σπίτια.

Τι έκαναν σε ένα ελληνικό όργιο και σε ένα βακχικό;

Η σωστή απάντηση θα ήταν να πούμε: τα πάντα- δεν υπήρχαν περιορισμοί ή προϋποθέσεις, ούτε καν από άποψη χρόνου ή δικαιώματος εισόδου, καθώς και οι δύο γιορτές επέτρεπαν τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού ανθρώπων, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους.

Εκτός από το κρασί της επιλογής τους, σερβιρίστηκε μεγάλη ποσότητα φαγητού σε στυλ συμποσίου- μια υπερβολή πολυτέλειας και επίδειξης από τους διοργανωτές. Σε αυτές τις συγκεντρώσεις υπήρχαν κάθε είδους άσεμνες πρακτικές μεταξύ όσων συμμετείχαν στο bacchanal.

Από την άλλη πλευρά, ασκούνταν σεξουαλικές στάσεις όλων των ειδών, με πιο συνεπείς εκείνες που ευνοούσαν τους άνδρες, επειδή ήδη από την εποχή της δημιουργίας του Ελληνικά όργιαΟ πλούσιος άντρας συμμετείχε ακόμη και με τους σκλάβους του και τους χρησιμοποιούσε για πρωκτικό σεξ και αυτό δεν ήταν κατακριτέο.

Γιατί απαγορεύτηκαν τα βακχικά;

Όταν οι άρχοντες αισθάνθηκαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να έχουν τον έλεγχο αυτών των εορτασμών, εκτός από το γεγονός ότι άρχισαν να υπάρχουν υποψίες και φήμες για συνωμοσίες, στην προκειμένη περίπτωση εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η σύγκλητος της εποχής αποφάσισε να τους καταστήσει παράνομους.

Το bacchanal ή ελληνικά όργια, από δημόσιο γεγονός μετατράπηκαν σε παράνομο, αφού μετά την απαγόρευση, μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μόνο με λίγες εξαιρέσεις και με προηγούμενη έγκριση της συγκλήτου.

Ένας ύπατος, ο Ποστούμιος, ήταν ο πρώτος που κατήγγειλε τα βακχικά- διότι διερεύνησε τη σχεδόν βίαιη μύηση ενός έμπιστου, ο οποίος του είπε, μέσω πληροφοριών από μια ερωμένη, όλα όσα γίνονταν σε αυτά τα μέρη. Όταν ο ύπατος απέσπασε την ομολογία μιας από τις γυναίκες, εκδόθηκε διαταγή που είχε ως αποτέλεσμα περισσότερες από επτά χιλιάδες συλλήψεις.

Οι Βακχικές

Οι Μαινάδες, ή Βακχάντες στη ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες μαθήτριες του Διονύσου. Εμφανίζονταν ως τρελές γυναίκες που έπιναν κρασί στις τελετές του θεού- ντυμένες με δέρματα ελαφιών και πανθήρων, χόρευαν ξέφρενους χορούς. Τις φοβόντουσαν, γιατί παρά τον αισθησιασμό τους ήταν ικανές να ακρωτηριάσουν όποιον ασύνετο διέκοπτε το χορό τους.

Οι βακχάντες πιστεύεται ότι διατηρούνταν μυστικές και παράνομες μέχρι τον Μεσαίωνα και έχουν συνδεθεί με τα covens (συγκέντρωση γυναικών με μυστικιστικές δυνάμεις, που θεωρούνται μάγισσες).

Εκτός του ότι συνδέονται με τη μορφή του ρωμαϊκού θεού Βάκχου, οι Βάκχες εμφανίζονται σε ορισμένες εκδοχές να ευθύνονται για το θάνατο του Ορφέα, τον οποίο θα έκαναν κομμάτια για να εκδικηθούν τον θεό του κρασιού και της γονιμότητας, ο οποίος ζήλευε που ο Ορφέας λάτρευε τον Απόλλωνα και όχι αυτόν.

Συμπέρασμα

Το Ελληνικά όργια ήταν αναμφίβολα ένα σπουδαίο θέαμα πριν οι δυνάμεις της χριστιανικής θρησκείας εγκατασταθούν στη γηραιά ήπειρο. Το βακχικό, ο προκάτοχός του, αποτέλεσε την εξέλιξη αυτής της γιορτής, προσθέτοντας την παρουσία ανδρών και πραγματοποιούμενο έως και πέντε φορές το μήνα.

Οι κυρίες επί των τιμών έπαιζαν σημαντικό ρόλο στα βακχικά, καθώς ήταν πρόθυμες να εκπληρώσουν τις φαντασιώσεις των ανδρών. Αν θέλετε να συνεχίσετε να διαβάζετε περισσότερα για τις σεξουαλικές πρακτικές, μπορείτε να διαβάσετε στο ίδιο ιστολόγιο: Γιορτές, όργια και πόθος: Ψωμί και Διόνυσος στην Αρχαία Ελλάδα.