MARIE ANNE PÉRICHON DE VANDEUIL EN SANTIAGO DE LINIERS

Fi-Fiuuuuuuuuu, wat een meisje! zouden de porteños van het koloniale Buenos Aires hebben uitgeroepen - als ze dat hadden gekund - toen ze de oogverblindende en vulkanische Perichon zagen aankomen. De schoonheid van deze vrouw, haar charmante conversatie met een exotisch accent en uitgesproken sensualiteit versnelde de polsslag van de heren en maakte de Creoolse dames jaloers. Ze werd er al snel van beschuldigd een "menseneter", een smokkelaar en een spionne te zijn. En de laatste druppel kwam toen onderkoning Liniers zijn hoofd verloor over haar, en een van de meest spraakmakende soap opera's van de Engelse invasies begon.

Marie Anne Périchon de Vandeuil, beter bekend als Anita Perichon of "la Perichona", werd in 1775 geboren op het eiland Bourbon (tegenwoordig "La Réunion" in de Mascarene-archipel), een voormalig Frans bezit in de Indische Oceaan. Ze behoorde tot een elite Franse koloniale familie en trouwde op zeer jonge leeftijd met Thomas O'Gorman, een Ierse officier in Franse dienst. In 1797 vestigde de familie zich in Buenos Aires, waar Thomas' oom, de arts Miguel O'Gorman, de schepper van de Protomedicato, de instelling die de gezondheidspraktijken in de kolonie regelde, al gevestigd was. Ze arriveerden met "veel pracht en praal", zoals ze destijds zeiden, en terwijl Ana's vader faalde in zijn poging om een fazendeiro in Brazilië te worden, spaanse O'Gorman zijn naam tot Tomás en verwierf hij akkers in de buitenwijken van Buenos Aires.

Het leven van Don Tomás werd ingewikkelder na de Engelse invasies, omdat hij na de herovering in Luján gevangen werd gezet wegens collaboratie met de vijand en, toen hij in 1807 zijn diensten aan de invallers wilde aanbieden, moest hij zijn toevlucht zoeken in Rio de Janeiro. Zijn vrouw Anita bleef in Buenos Aires, waar ze de geliefde werd van de "held van de dag" en nieuwe sterke man in Buenos Aires, Santiago de Liniers, die bij besluit van de "buren" onderkoning werd. Historicus Vicente Fidel López wijst erop dat haar vorige minnaar niemand minder was dan generaal Beresford, leider van de eerste Engelse invasie. Dit gaf aanleiding tot de verdenkingen, die haar het grootste deel van haar leven zouden vergezellen, over haar spionage namens de Engelsen.

Volgens Paul Groussac gooide op 12 augustus 1806, toen Liniers aan het hoofd van zijn colonne oprukte, iemand een geborduurde en geparfumeerde zakdoek voor zijn voeten als eerbetoon aan de overwinnaar. Hij bereikte de San Nicolás Straat - de huidige Corrientes Laan. Liniers raapte het op met de punt van zijn zwaard, en toen hij de begroeting met opgeheven zakdoek beantwoordde, zag hij de mooie Anita, en vanaf dat moment begon een zeer vurige relatie. De relatie tussen "Madama O'Gorman" en Liniers was in die tijd het schandaal van de stad. Gedeeltelijk omdat ze op haar 31e niet meer als een jonge dame werd beschouwd in die tijd en een "dame" werd geacht veel discreter te zijn. De informele "virreina" nam haar intrek in het huis van Liniers en trok rond met een escorte, en tot afgrijzen van de dames van Buenos Aires droeg ze zelfs een militair uniform en reed ze te paard rond.

De bijnaam Perichona, die duidelijk naar haar achternaam verwees, werd in die tijd geassocieerd met María Michaela Villegas y Hurtado, een opmerkelijke actrice uit Lima die, naast haar grote talent, beroemd werd door haar liefdesaffaires met de onderkoning van Peru, Don Manuel de Amat y Juniet, Ridder in de Orde van Sint Jan. De bijnaam was enigszins beledigend omdat het afgeleid was van "bitch" en "chola". Liniers van zijn kant noemde haar liever "La Petaquita".

Volgens een spion van de Portugese regering kon de vrouw "met haar geest doen wat ze wilde" en was ze het "aan te nemen kanaal om de wil te sturen" van de onderkoning. Het gerucht ging dat er via haar uitstekende zaken werden gedaan, dankzij de officiële gunst; iets wat niets nieuws was in de kolonie, maar wat in deze moeilijke tijden en met een uitgeputte schatkist nog duidelijker was.

De situatie werd nog gecompliceerder toen Napoleon besloot Spanje over te nemen en zijn broer Jozef troonde. Het feit dat zowel Liniers als "Madama Perichón" Fransen waren, bracht hen in het vizier van de aanvallen. De rijke Spaanse koopman en hoofd van het Cabildo, Martín de Álzaga, zag een kans om zich van de "Fransman" te ontdoen, en in oktober 1808 liet hij een officiële brief opstellen door het Cabildo aan de Hoge Centrale Junta waarin stond: "Die vrouw met wie de onderkoning samenwoont, onderhoudt een vriendschap die een schandaal is voor het volk, die niet uitgaat zonder escorte, die dag en nacht een bewaker thuis heeft, die de diensttroepen inzet voor het werk op haar landgoed, waar de onderkoning zijn dagen doorbrengt, wiens communicatie noch de insinuaties noch de raad van de autoriteiten, noch het gefluister noch het geschreeuw van het volk hebben kunnen afsnijden, die vrouw, kortom, veracht en misdadig door al haar omstandigheden, is de arbiter van de regering en zelfs van ons lot. Er is niets, hoe onrechtvaardig ook, dat niet door haar bereikt en verwezenlijkt wordt. Zij is een zeer machtige agent, en geld is een zeer machtige agent bij haar. In niets beeft ze, en zo zien we monstruositeiten aan het bewind, wanorde op wanorde die boven de mensen zelf uitstijgt, bij wie de magistraten geen recht kunnen spreken omdat hun gedrag geëxcuseerd wordt".

De druppel die de emmer deed overlopen voor de nogal stugge Porteño society van die tijd was het voornemen van de dochter van Liniers om met Anita's jongere broer, Juan Bautista Perichón, te trouwen. De onderkoning, die zijn amoureuze passies opzij zette en zijn "goede naam en eer" probeerde te verdedigen, beschuldigde zijn maîtresse ervan dat ze samenzweerders verzamelde in de bijeenkomsten bij hem thuis, maakte haar van boord en verbande haar naar Rio de Janeiro om zich bij haar echtgenoot te voegen. Tegen die tijd was het Portugese hof door hun Britse bondgenoten in Brazilië geïnstalleerd, op de vlucht voor de invasie van Napoleon, en stond in het middelpunt van de intriges van Prinses Carlota Joaquina de Borbón, zus van Koning Ferdinand VII en echtgenote van de Prins-Regent van Portugal. Er moet aan herinnerd worden dat Carlota als regentes over de Amerikaanse koloniën wilde regeren tijdens de "gevangenschap" van haar "koninklijke broer", de VIP-gevangene van Napoleon in het Franse paleis van Valençay.

In haar huis in Rio de Janeiro zette Anita Perichón de O'Gorman haar bijeenkomsten voort, waar verschillende Rio de Janeiro, Britse en Portugese samenzweerders elkaar ontmoetten. Volgens de legende was haar nieuwe beschermheer en minnaar niemand minder dan Lord Strangford, de Britse vertegenwoordiger aan het Portugese hof in Rio; zoals men in recentere tijden zou zeggen, één van de belangrijkste "politieke operatoren" van het hele proces dat in Zuid-Amerika aan de gang was en, bovenal, de felste tegenstander van de plannen van prinses Carlota om meesteres van de situatie te worden. Dona Carlota besloot dat ze zelf meer dan genoeg was om te "intrigeren" op de stranden van Rio de Janeiro en in 1809 besloot ze Dona Anita te verdrijven.

Presas, de secretaris van Carlota, vertelt in zijn "Geheime Herinneringen" dat de prinses hem aanvankelijk vroeg om een lijst van samenzweerders op te stellen, waar Madame Perichon ook op stond. Hij kreeg medelijden met Anita en vertelt: "Ik stelde meteen de details en omstandigheden op waar de prinses om vroeg; maar ik liet Perichon erin staan, omdat er niets ergers voor iemand is dan over haar te gaan schrijven in zulke zaken. Toen H.A. de lijst aan het lezen was, merkte ze dat de naam van degene naar wie ze in het bijzonder op zoek was, ontbrak. - En waarom," zei ze tegen me, "staat de Périchon er niet bij? -Omdat deze vrouw niet betrokken is bij zulke zaken, en haar situatie vandaag de dag zo ongelukkig is, dat het waardiger is dat Uwe Majesteit medelijden met haar heeft, dan dat wij haar leed verergeren. - Hallo," antwoordde hij, "u lijkt me een beschermer van goede vrouwen. -Mevrouw, ik ben een man, maar ik heb nog nooit van mijn leven met deze vrouw gesproken, en als het feit dat ze nu een braaf meisje is haar geen goed doet, dan schaadt het haar ook niet, omdat er geen reden is om tegen haar op te treden, en bovenal, Uwe Majesteit mag doen wat u wilt. Presas concludeert: "Het is niet gemakkelijk om de haat en afkeer te verklaren waarmee lelijke vrouwen mooie vrouwen beschouwen, een gebrek waar zelfs de prinsessen zelf niet van gevrijwaard zijn".

Anita werd uiteindelijk gedeporteerd en aan boord van een Engels schip gezet, maar de Spaanse autoriteiten in Montevideo en Buenos Aires, onder leiding van onderkoning Cisneros, weigerden haar toestemming om van boord te gaan. Pas na de meirevolutie besloot de Junta dat "Madame O'Gorman aan land mocht gaan op voorwaarde dat ze zich niet in het centrum van de stad vestigde, maar op de boerderij van La Matanza, waar ze zich terughoudend en afgezonderd moest opstellen".

Daar bracht de uitzinnige entertainer van de bijeenkomsten in Buenos Aires en São Paulo de laatste dertig jaar van haar leven in virtuele afzondering door. Het nieuws dat ze ontving was over het algemeen niet stimulerend, want tijdens haar verblijf in La Matanza moest ze kennis nemen van twee executies van mensen die dicht bij haar stonden: de voormalige onderkoning Santiago de Liniers, haar voormalige minnaar, en Camila O'Gorman, haar kleindochter en erfgename van haar rebelse geest. Iets wat maar al te gevaarlijk is in een maatschappij waar vrijheid altijd een eigenschap is geweest die argwaan en sancties oproept.

Compilatie van teksten en afbeeldingen: elhistoriador.com.ar; agencianova.com; elsoldesantelmo.com.ar; pressreader.com