ZWI MIGDAL, het smokkelnetwerk van begin 1900

De pooiers, die zichzelf aan het begin van de 20e eeuw de Club de los 40 y noemden, richtten in Avellaneda de Sociedad Israelita de Socorros Mutuos Varsovia op, een dekmantel voor hun illegale activiteiten, omdat deze pas in die stad rechtspersoonlijkheid kreeg in de grootstedelijke regio Buenos Aires.

Met de medeplichtigheid van de autoriteiten en de politie, die ze omkochten, werden de Poolse schurken sterk. Gedwongen om de naam van hun vereniging te veranderen vanwege de slechte reputatie die het hun land gaf, hernoemden ze het Zwi Migdal, dat na de Eerste Wereldoorlog meer dan 400 leden telde. Hoewel de bronnen verschillen, controleerden ze zo'n 2000 bordelen, via welke honderden en honderden jonge meisjes werden geronseld in dorpen in hun land met beloften van werk of, als valse bruiden en bruidegommen, huwelijk.
De eerste president, Noah Trauman, kwam in 1890 in het land aan. Hij was 24 jaar oud en hoewel hij Pools was, had hij een Russisch paspoort bij zich omdat de hele regio onder tsaristische heerschappij stond. De enige bekende foto van hem werd vier jaar later door de politie genomen toen hij geregistreerd werd als "pooier", een naam die gegeven werd aan mensen die de sekshandel vergemakkelijkten.

Voor de eeuwwisseling had Trauman al zijn eigen bordeel en kende hij de politiebureaus van Buenos Aires omdat hij bij verschillende straatgevechten gearresteerd was. Dat waren tijden waarin meningsverschillen tussen vijandige groepen nog met klappen werden beslecht. Eén van deze vechtpartijen werd in 1897 door de pers van Buenos Aires vastgelegd. Ongeveer 50 mensen, waaronder schurken, hun vrouwen en de madammen van de winkels, kwamen met hun vuisten en stokken slaags op de hoek van Corrientes en Talcahuano. Onder de betrokkenen waren Russen, Polen, Roemenen en een half dozijn andere nationaliteiten, maar de gemeenschappelijke factor, afgezien van de activiteit, was religie. Het waren allemaal Joden.

De Mutual had een begraafplaats in de plaats Avellaneda, verleende bepaalde gezondheidsdiensten, bood andere voordelen en organiseerde enkele sociale activiteiten zoals veel van de gemeenschapsinstellingen die in het land gevestigd waren. Daarnaast had het een groot hoofdkantoor aan de Avenida Córdoba 3280, van 620 vierkante meter verdeeld over twee verdiepingen, met verwarming en alle moderne apparatuur voor die tijd, waar een tempel functioneerde. Dit was voornamelijk een façade voor honderden schurken om samen te komen en hun netwerk van uitbuiting op te zetten. De meisjes, degenen die waren misleid en degenen die wisten waarvoor ze kwamen, konden zich niet voorstellen wat ze zouden meemaken.

De leefomstandigheden waren erbarmelijk. Ze waren seksslavinnen. Uitgebuit, onverzorgd, ze wijdden hun hele bestaan aan het seksueel dienen van de klanten die de bordelen bevolkten.
Het epicentrum lag in Lavalle en Junín, in de buurt van Once. Daar vermenigvuldigden de inwoners zich.
In 1862 braken er wanordelijkheden uit in bordelen waar onder andere Bartolomé Mitre Vedia - zoon van de president van de natie - en Dominguito, de geadopteerde zoon van Sarmiento, werden gearresteerd.
Dat de geschiedenis en de (slechte) reputatie van het Zwi Migdal de tand des tijds hebben overleefd, heeft niet alleen te maken met de omvang van zijn activiteiten. Ondanks het feit dat het een grote en gevestigde criminele organisatie was, was het Zwi Migdal niet de enige of de machtigste van de handelssyndicaten. De media-impact van de ondergang, de legendes die in de loop der tijd werden geweven en de altijd aanwezige dosis antisemitisme in de samenleving deden de rest.

Het stigma drong door in de populaire verbeelding: Poolse Joden die vanaf het einde van de 19e eeuw in Buenos Aires aankwamen, prostitueerden hun eigen landgenoten. Dat deden de Fransen, Italianen en Spanjaarden ook, hoewel het antisemitisme de verachtelijke praktijken van de Joodse maffia versterkte.
Het werd ook niet geholpen door het latere stilzwijgen van het collectief zelf, dat de criminelen als onrein bestempelde. Het feit dat ze aan de kaak werden gesteld en gemeden, onderscheidde deze gemeenschap van de anderen - waaronder hun medeburgers - ook al werd dit duistere verleden later een taboe omdat men bang was dat de schaduw van de criminele activiteiten van een paar ongewensten over hen allen zou worden geworpen.

Toen ze verdreven waren, openden de schurken een synagoge en een begraafplaats, omdat het hen verboden was om op de Hebreeuwse begraafplaats begraven te worden. Gerardo Bra stelt in zijn boek La organización negra (1982) dat, hoewel de uitsluiting van de onreinen een daad van eerlijkheid was van de kant van het Joodse collectief, het hen sterker zou hebben gemaakt, omdat ze besloten zich te verenigen en te organiseren, een stelling die door andere historici wordt weerlegd.

Een vrouw schreef een brief aan de vereniging tegen mensenhandel en seksuele uitbuiting Ezrat Nashim: "Ik was in één van de Migdal huizen. Mijn lichaam werd aan de hoogste bieder aangeboden. Elke vrouw die aan het begin van haar leven stond, was gewild. En dat was ik ook. Jarenlang waren de beschuldigingen echter aan dovemansoren gericht vanwege de corruptie bij de politie. De tentakels van de Polen, een maffia die ontstond als een onderlinge hulporganisatie om elkaar te beschermen, reikten tot de waakhonden van het volk en er was behoefte aan een onkreukbare commissaris en een rechter om de criminelen in de beklaagdenbank te zetten.

Ze werden alleen tegengewerkt door Joodse instellingen en entiteiten zoals Ezrat Nashim, hoewel hun werk in twijfel werd getrokken. Débora Aymbinderow stelt dat ze een "paternalistische en moralistische houding ten opzichte van immigranten hadden vanwege de verschillen in klasse en land van herkomst tussen hen en de filantropen", zodat ze ingrepen in hun privéleven, zelfs als er geen indicatie was dat de vrouw het risico liep om uitgebuit te worden. Preventie, zo begrepen ze, betekende dat ze met een Jood moesten trouwen en een "eerlijke baan" moesten vinden.
Aan de andere kant slaagde de strijd van het collectief erin om het probleem zichtbaar te maken, hoewel het "paradoxaal genoeg werd gebruikt om de stigmatisering van Joden te versterken". Zo vertelde Pedro Katz, directeur van Di Presse, de krant Crítica dat de Argentijnse Joodse gemeenschap al vier decennia vecht om "de weerzinwekkende componenten van de tenenkrommende Migdal-gemeenschap te vernietigen en te vernietigen", die hij beschreef als een "bende smokkelaars".

Daarom lanceerde hij in 1906 een campagne om ze uit te roeien, maar hij geeft toe dat hij er alleen in slaagde om ze uit te roeien. "Niemand wijst hen meer af of bestrijdt hen meer dan de Israëlische gemeenschap", concludeerde Katz, waarbij hij duidelijk maakte dat alle gemeenschappen hun netwerken van mensenhandelaars hadden, maar dat de Joodse gemeenschap de enige was die haar pooiers afwees.
Hoe dan ook, het pooierplan - bekend als cafishos - zou een vrouw tegenkomen die het tegen hen opnam. Raquel Liberman klaagde Zwi Migdal aan voor het dwingen van haar tot prostitutie, wat leidde tot een onderzoek door commissaris Julio Alsogaray. We hebben het op deze pagina al over Raquel en haar verhaal gehad.

Als gevolg van zijn onderzoek nam rechter Manuel Rodríguez Ocampo 108 leden in hechtenis wegens illegale vereniging, maar zij werden al snel vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs, op drie van hen na. Nog eens 334 leden ontvluchtten het gerecht, waarvoor een internationaal arrestatiebevel werd uitgevaardigd. Dit had weinig nut, hoewel de organisatie uiteindelijk werd ontbonden.
Nora Glickman vertelt in het boek The Jewish White Slave Trade and the Untold Story of Raquel Liberman (2000) dat de inval in het hoofdkwartier van de Poolse maffia en de sluiting van tientallen bordelen plaatsvond in 1930 na de staatsgreep van luitenant-generaal José Félix Uriburu. De operatie haalde de voorpagina's van de kranten en als resultaat van hun "moedige actie" publiceerden ze gedetailleerde lijsten met de namen van de handelaars en madammen.

De begraafplaats van de onreinen in Avellaneda is een zeldzaamheid die zelden ergens anders ter wereld te zien is en de eerste Joodse begraafplaats in Buenos Aires, die nu beheerd wordt door de Asociación Comunidad Israelita Latina en verzegeld is om te voorkomen dat het gezien en bestempeld wordt als levend bewijs van menselijke uitbuiting.
In 1907, onder het voorzitterschap van Trauman, kocht het Zwi Migdal een nieuw stuk land tegenover de gemeentelijke begraafplaats van Avellaneda. Dit gebied staat er nog steeds en heeft aanleiding gegeven tot verschillende stadslegendes. Deze mannen en hun vrouwen pronkten tijdens hun leven met hun economische macht door een bijna obscene vertoning van juwelen, bont en geïmporteerde parfums, maar op het moment van hun dood besloten de schurken om de duizendjarige traditie van gematigdheid en uniformiteit van Joodse begrafenissen te veranderen door dure en hoogdravende grafmonumenten te plaatsen.
De oppervlakte van het terrein suggereert dat er niet minder dan 700 graven waren. In de originele documenten, die weliswaar onvolledig zijn, wordt gesproken over de eigenaars van prostitutiehuizen, hun vrouwen en de madammen van hun panden, maar ook over jonge kinderen, jonge studenten en zelfstandigen. Slechts een paar van de uitgebuite vrouwen werden hier begraven. Van de duizenden jonge vrouwen die, misleid of verdreven door de ellende in Europa, in de bordelen van Buenos Aires terechtkwamen, is geen spoor meer over. Ze zijn voor altijd verdwenen nadat ze verhandeld, gebruikt en afgedankt waren.

Zoals in elk verhaal worden legenden, hypotheses, spoken, macabere herinneringen aan de ene kant en romantische herinneringen aan de andere kant opgeworpen. Veronderstelde samenzweringstheorieën die de onderwerping van de arme pas aangekomen vrouwen niet buiten beschouwing laten, de poging om diezelfde herinneringen te verbergen die hopelijk ooit opgehelderd kunnen worden ten voordele van de geschiedenis en de rechtvaardiging van de arme migranten die bedrogen, misbruikt, gediscrimineerd en uitgebuit werden. Het eren van de nagedachtenis van alle vrouwelijke slachtoffers van seksueel geweld is niet alleen een vrome wens, het is een aanpak die vandaag de dag niet kan worden uitgesteld, om meer te weten te komen over onze geschiedenis en om een einde te maken aan de mensenhandelnetwerken die tot op de dag van vandaag met dezelfde praktijken doorgaan.

Compilatie van teksten uit: El arcón de la historia; Nora Glickman, "The Jewish White Slave Trade and the Untold Story of Raquel Liberman (2000)"; José Luis Scarsi, "Tmeiim: los judíos impuros"; Todo es historia.